Wilders vs Nieuwsuur is leuk filmpje voor mediatraining

Vandaag heb ik tijdens een mediatraining dit opmerkelijke filmpje laten zien. Hierin droogt Geert Wilders op uiterst onconventionele wijze een journalist van Nieuwsuur af die met een zogenaamde psychologische vraag hem erin wilde luizen. Maar als je zo door de wol geverfd bent als Wilders, moet je natuurlijk van betere huize komen. Toch ben ik van mening dat Wilders hier een paar kansen heeft laten liggen.

Wilders heeft zich ongetwijfeld laten inspireren door wijlen Pim Fortuyn. Toen hij ooit eens een onwelgevallige vraag kreeg van Wouke van Scherrenburg antwoordde hij: “mevrouw, ga toch lekker naar huis, koken, veel beter’. Iedere andere politicus die dat durfde te zeggen zou ogenblikkelijk worden uitgemaakt voor vrouwonvriendelijk. Maar Fortuyn kwam hier mee weg, want het paste helemaal bij zijn stijl.

Fortuyn had een positievere basishouding

Net als Fortuyn heeft ook Wilders een eigen stijl en die stijl moet je als politicus koesteren, zeg ik altijd tijdens mediatraining. Door die stijl vinden veel kijkers het acceptabel dat hij zo’n Nieuwsuur reporter op deze wijze bejegend. Maar in tegenstelling tot Fortuyn hoor ik bij Wilders vaak zo’n Calimero-achtig toontje alsof hij weer onheus wordt behandeld. Ook komt hij vaak wat bozig over. Dat gevoel had ik bij Fortuyn niet. Die had een basishouding die een stuk positiever was.

 

Doe niet te ‘grumpy’ als het niet echt nodig is

Nu communiceer je niet alleen op inhoud, maar ook in toon. Als ik Wilders een ongevraagd advies zou mogen geven, zou ik tegen hem zeggen: ‘Geert, je mag van mij best die journalist stevig inwrijven dat hij een onzinnige vraag stelt, maar doe wat minder alsof jij je op je pik getrapt voelt’. Natuurlijk, het is deel van je stijl, maar overdrijf niet. zorg dat je niet te ‘grumpy’ overkomt. Daarom zeg ik tijdens mediatraining altijd: zorg dat de mensen je aardig vinden. Ook al zullen ongetwijfeld veel mensen gesmuld hebben van je mediaoptreden. Daarom hier wat alternatieve antwoordsuggesties:

Alternatieve antwoordsuggesties

Vraag van Nieuwsuur: Hoe zouden mensen zich voelen die op luchthavens worden opgesloten omdat ze uit een bepaald land komen?
Alternatief antwoord van Wilders: u geeft met uw vraag een verkeerde voorstelling van zaken. De feiten zijn dat mensen niet worden gevangen gezet op luchthavens, maar dat ze door de versterkte screeningsmaatregelen van Trump voorlopig niet verder kunnen reizen. Als wij dat hier in EU ook gedaan hadden, zoals we als PVV al jaren bepleiten, hadden hier heel wat leed voorkomen kunnen worden als gevolg van moslimterreur.
Vraag van Nieuwsuur: maar hoe voelt het dat er in Amerika kinderen met hun ouders vastzitten op luchthavens en hun land niet meer in kunnen?
Alternatief antwoord van Wilders: u vraagt me nu om te reageren op iets wat het gevolg is van het beleid van Trump, maar zolang ik geen president ben van de US noch zijn woordvoerder ben, is dit een totaal onzinnige vraag. Wat ik u wel kan zeggen is dat wij als PVV vinden dat het nu eindelijk eens gedaan is hier in EU en NL dat gevaarlijke sujetten uit moslimlanden zomaar ons land in kunnen reizen. Dan waren er wellicht heel wat minder bloedige aanslagen hier in Europa geweest.

Mediatraining is natuurlijk niet meer aan Geert Wilders besteed. Sterker nog, ik denk dat ik als mediatrainer meer van hem kan leren dan omgekeerd. Maar wat ik wel vind is dat journalisten als die van Nieuwsuur eens moeten ophouden met het slimste jongetje van de klas te spelen en voortaan gewoon weer relevante vragen gaan stellen. Zoals: ‘wat vindt u van de maatregel van Trump om de inreisvisa naar de VS vanuit zeven moslimlanden voorlopig in te trekken? Misschien dat sommige journalisten daarom beter eens een omgekeerde mediatraining zouden volgen…

(noot: dit blogje gaat in de eerste plaats over do’s & don’ts tijdens mediatraining en staat dus geheel los van mijn persoonlijke politieke voorkeuren) 

 

Huilende politici

Huilende politici

Kan dat eigenlijk wel, huilende politici? Die vraag krijg ik iedere keer weer als een politicus/politica voor de camera in tranen uitbarst of anderszins door emoties wordt overmand. Is dit wel goed voor hun imago? Maar zoals (bijna) altijd in de Communicatie het geval is, is daar geen eenduidig antwoord op te geven. Het hangt immers van heel veel verschillende factoren af. Wel is het zo dat in vergelijking met vroeger het tonen van emoties meer geaccepteerd is, zolang ze echt en tot op zekere hoogte ook onder controle zijn. Wat in ieder geval uit den boze is, zijn geacteerde emoties. Want daar prikt de kijker snel doorheen.

Obama pinkt traantje weg

Al dan niet tonen van emoties voor de camera is ook cultuur gebonden. Toen Obama een traan weg pinkte omdat hij was gegrepen door emoties door de slachtoffers van het zoveelste vuurwapengeweld , zullen weinig Amerikanen daar aanstoot aan genomen hebben. Ik kan me echter niet voorstellen dat een Poetin zoiets ooit in Rusland zou doen.

Ging Timmermans te ver?

Ook in Nederland zijn er genoeg voorbeelden van politici die worden overmand door emoties. Denk maar aan Frans Timmermans na het neerhalen van de MH17. Aanvankelijk was heel Nederland vol begrip over de emoties die hem parten speelden. Maar het keerde zich tegen hem toen hij er volgens sommigen net teveel drama in legde door tijdens het tv-programma Pauw te vertellen dat er iemand gevonden was met een zuurstofkapje op. Dit stond haaks op eerdere berichtgeving dat de slachtoffers niet in angst hebben verkeerd en wellicht meteen bewusteloos dan wel op slag dood waren.

Timmermans realiseerde zich dat hij was te ver gegaan. Hem restte niets anders dan het boetekleed aan te trekken. Maar intussen was het kwaad geschied. Veel mensen hadden plotseling twijfels over de professionaliteit waarmee Timmermans tot dan toe met die emoties was omgegaan. Maar ook rezen er twijfels of die emotie wel echt was en dat Timmermans er m.a.w. ook voor zichzelf zat.

Natuurlijk moeten bij rampen als de MH17 politici vooral feitelijk en zakelijk blijven. Maar vandaag de dag mogen in onze contreien politici in vergelijking met vroeger best wel hun emotie laten zien. Doe het echter wel met mate. Zo was de ooit razend populaire Vlaamse politicus Bert Anciaux voor de camera net iets te vaak emotioneel overmand, wat hem de bijnaam Bert de Blèter opleverde. Een imago waar hij tot op de dag van vandaag mee achtervolgd wordt.

Conclusie: emoties tonen voor de camera mag. Politici mogen ook best een traantje wegpinken zeker als die emotie echt is. Maar doe het niet te vaak. Ga ook niet ongegeneerd voor de camera staan te snotteren. Dan kom je over als een politicus die te gemakkelijk de controle kwijt is. En wie wil daar nu op stemmen?